एक धोक्रो चामल र १० गुइठा पिँडालु बोकेर,
बुबाले पोहोरसाल दशैमा किनिदिनुभएको धुत्रो स्कुल ड्रेसमा,
भविष्यको नक्सा खोज्न,
म शहर पसेको
धेरै वर्ष भएछ !
धेरै वर्ष भएछ:-
आमाले निस्किनेबेला
"लाँ नानी भाडा" भनेर
आँसुले धोएर दिनुभएको
१०० रुप्पेको सुकिलो नोट,
जोगाएर
सपनाको खुत्रुकिमा राखेको !
धेरै वर्ष भएछ:-
बुबाले मल खन्दाखन्दैको हात टाउकोमा राखेर
"केइ गरेर मात्रै गाउँ फिरेस् मुर्दार" भनेर दिएको आशिष,
जिन्दगीको रिङ्टोन बनाइ बजाइ रहेको !
धेरै वर्ष भएछ:-
हजुरबुबाले "नबिगृएस/नबरालिएस/घर सम्झेस" भनेर
कन्सेरिमा सिउरिदिनुभएको,
एक थुङ्गो तिउरी फुल
भविष्यको फुलदानिमा फुलाइ राखेको !
सहर पसेर,
मेरो पैतलाहरु सडकको छातीमा हिडिरहे - गन्तव्यको सुदुर क्षितिज ठम्माउन !
तर यी सडकहरु मात्रै
घटाइरहेछन,
मेरा पाइतलाका आयुहरु।
हर साझ छतमा जन्छु,
आकशलाई अलि तल बोलाउछु ! ताकी थपिदिउ:-
केही मेरा सपना/रहरहरुका ताराहरु !
तर अफसोच
सहरको आकाश पनि पछ्पात गर्छ !
सायद भैसकेका छन्
उसका नजरहरुलाई मोतिबिन्दु।
मैले धेरै केही मागिन शहरसँग;
बस्,
एक आत्मियता मागे, मन सँग मनको!
समबेदना महसुस गर्ने एक जोर आँखाहरु मागे !
भोकको बदलामा केही थान कामहरु मागे !
सास फेराईमा मिसिएका केही चहकिला आशाहरु मागे !
शहरी गरिबीसँग हैरान भएर बसिरहँदा कुनै चिया चमेनामा,
आज एक्कासि मैले,
पल्लोघरे काकि र उहाँले दिने
एक गिलास तातो दूध सम्झिन पुगे !
जब मेरै गाउँको बसबाट
एक धोक्रो चामल
र,
दुई थान फुटेका खुट्टाहरु घिसार्दै आएको
युवकले मलाई सोध्यो,
दाइ शहर पस्ने मुल गेट यहि हैन ??
©राजु झल्लु प्रसाद
